Stemmen
- 24 juli 2020
- 2 minuten
Och mensen, ik heb het zo makkelijk. Jullie, zienden, jullie zitten je de hele dag blind te staren op het scherm van je computer of je telefoon en ik voel intussen gewoon met mijn vingers wat er op mijn scherm staat. Mijn brailleleesregel vertaalt alles in puntjes. Dat werkt erg goed, hij kan bijna alles aan, die regel. Alleen pornosites, dat gaat niet, dan vliegen de puntjes om je oren.
Als ik erg lange teksten moet lezen gebruik ik mijn spraaksynthesizer, anders loop ik een braillearm op. De kwaliteit van de stemmen, die me voorlezen, is in de 22 jaar dat ik er naar luister, enorm verbeterd. De eerste synthesizers klonken als de Paus met Pasen, die van “beeedankt for die bloeoeoeomuh.” Het waren mechanische, blikken meneren of mevrouwen, nee, dat eigenlijk niet eens, een soort seksloze aliens hoorde je. Alles wat die gasten voorlazen klonk hetzelfde. Of ze nou “ik hou van jou” of “hee vieze kolerelijer” zeiden. Ik kan ze erg goed nadoen, als je wilt horen hoe ze klonken, luister dan naar deze blog, ik heb hem ingesproken vanaf mijn vakantieadres, met een mondkapje voor, uiteraard. Die dingen zijn hier zelfs in restaurants verplicht, het eten komt per infuus. Als je dan toch gaat luisteren, dan laat ik je ook een liedje horen uit 1998, o man, wat lang geleden is dat alweer, toen had je nog theater, dat je op het podium stond en er honderden paren ogen op je gericht waren, dat kunnen we ons nu niet meer voorstellen. Dat liedje werd gezongen door mijn toenmalige spraaksynthesizer, hij sprak de tekst uit van een mailtje dat ik kreeg van mijn toenmalige vrouw, die overigens ook nog mijn huidige vrouw is, ze was zonder mij op vakantie gegaan naar Barcelona, ja, dat kon toen ook nog. Ik had niets gemanipuleerd, het enige dat ik hoefde te doen was de pitch van de stem van de synthesizer op zijn hoogst zetten en het tempo op zijn langzaamst. Dat gaat met de huidige synthesizers niet meer. Ze zingen niet meer, ze klinken alleen straalbezopen als je ze langzaam laat spreken.