Harde reset

Losliggende toetsen van een toestenbord

Ik zit muurvast. Niks doet het meer. Tab, pijltjes, handige snelkoppelingen, enter, spatie, niks! Woede neemt bezit van mij. Ik geef, ik weet dat ik het niet moet doen, ik heb er qwerty,s mee aan stukken geslagen, met mijn vlakke hand een klap op het toetsenbord. “Link niet gevonden,” zegt Claire, mijn spraaksynthesizer opeens. Ze zegt het aardig, geduldig, alsof er niets aan de hand is, maar dat is er wel degelijk.

Ik ben boodschappen aan het bestellen bij Albert Heijn en ik wil koste wat kost vermijden dat het weer zo gaat als die ene keer. Het is lang geleden, dat is waar, de computertechnologie bevond zich nog in een totaal andere staat, maar eens, toen mijn computer ook vastliep tijdens het winkelen en ik ook zo’n dreun aan het toetsenbord uitdeelde, kwam er 24 uur later een vrachtwagentje voorrijden met 8 kg broccoli, 16 schouderkarbonades, 5 kratten bier, 11 pakjes shag, dat was in de tijd dat ik nog rookte, kan je nagaan hoe lang dat al geleden is, 19 pakken rijst, koffie voor 3 jaar en nog veel en veel meer. 1088 Euro 54 had ik moeten afrekenen en ik heb wekenlang voor buursupermarkt gespeeld. Dat was leuk, het bevorderde de sociale cohesie zeer, maar toch wil ik het niet nog een keer meemaken, toen was het winter, de tuin was één grote inloopkoelkast, nu is het 35 graden.

Claire stottert iets onverstaanbaars, ze schraapt krakend haar digitale keel en zwijgt vervolgens als het graf. Ik kan haar alleen reanimeren met een keiharde reset, het goede oude ctrl-alt-del bestaat niet meer, of zou dat nog werken? Nee, Claire ligt knock-out in de supermarkt, er zit maar een ding op: Powerknop indrukken en net zolang ingedrukt houden tot de computer uitgaat. Zo zette mijn tante Bep 20 jaar geleden ook haar computer uit, hij moest 1 keer per 2 weken naar de dokter om hem weer tot leven te wekken. Het was lieve Bep zaliger niet aan haar verstand te brengen dat de computer een ander soort apparaat was dan een radio of een broodrooster.

Pats! Hij is uit. Minuutje wachten, opnieuw opstarten…. “Dit product is de laatste keer dat het gebruikt werd niet goed afgesloten. Wilt u ons een rapport sturen, zodat we het probleem kunnen detecteren en het product kunnen verbeteren?” Jawel, dat wil ik wel, maar zou het hier nu gaan over Windows, mijn screenreader of om iets uit mijn lijstje dat al open was gegaan toen ik zo hard op mijn toetsenbord sloeg, een zak vaatwastabletten of een pak melk ofzo?

Ik druk op “versturen”, van mij mogen ze alle producten verbeteren.

Claire lult weer de oren van mijn hoofd, ze is frisser deze korte lockdown uitgekomen dan dat ze erin ging. Okee Albert Heijn, hier ben ik weer. He? Ik moet opeens cookies accepteren. Gezellig, je komt de supermarkt binnen en je krijgt gelijk cookies. Maar hoezo? Ik was nog geen 5 minuten geleden in de winkel. Ik ga maar akkoord en treed binnen. In de analoge winkel scheelt dat met dit weer 17 graden, hier niet, het zweet staat op mijn rug. O, gelukkig, ik heb vandaag nog niets besteld. Ik begin aan een nieuw lijstje. Bier moet er komen, natuurlijk, dat heb ik wel verdiend dacht ik zo. Leffe Blond, IPA, Westmalle, ik kan niet kiezen, ik neem ze alledrie. IJs, tomaten, komkommer, meloen, o jongens, dat gaat…. Godsgloeiende, gebeurt het weer! Ik sta woedend op van mijn stoel, loop naar buiten, waar mijn vrouw in de schaduw zit te lezen met haar voeten in ons microzwembadje, het heeft het formaat van een teiltje. “Rustig, rustig,” roept ze, als ze mijn rode kop ziet. Ze staat zuchtend op en loopt met me mee naar de computer. “O,” zegt ze, als ik het scherm heb aangezet, ze klikt met de muis en Claire begint weer te praten, “het was een popupje met een aanbieding voor mondkapjes.” Ah, dat was het dus, Claire werd de mond gesnoerd door mondkapjes. “Maar, Vin, 30 sixpacks Leffe, dat gaan we maar even niet doen he?”